Herpes bij zwangeren, neonaten en kinderen: zie richtlijn

Primaire herpes genitalis wordt in circa 80% van de gevallen door Herpes simplex virus type 2 (HSV-2) en in circa 20% van de gevallen door Herpes simplex virus type 1 (HSV-1). HSV-1 en HSV-2 worden, zoals andere Herpes virussen (VZV, EBV, CMV) gekenmerkt door latentie en reactivatie. De reactivatie kan symptomatisch of asymptomatisch verlopen. In beide gevallen vindt virus uitscheiding plaats met mogelijke besmetting van de seksuele partner.

Na een primaire infectie met HSV-1 treden veel minder vaak klinische recidieven op dan na een HSV-2 infectie. Indien HSV-1 op hetzelfde moment oraal en genitaal wordt verworven, treden de recidieven met name oraal op. Indien dit bij een HSV-2 infectie gebeurt, treden de recidieven voornamelijk genitaal op.

De gouden standaard voor de microbiologische diagnostiek is de PCR van blaasjesinhoud.

De werkzaamheid van lokaal toegepast aciclovir is verwaarloosbaar. Systemisch toegepast heeft dit middel effect: de periode waarin nieuwe laesies kunnen ontstaan wordt beperkt, de uitbreiding van erupties wordt afgeremd, de virusexcretie wordt bekort en complicaties (PID, secundaire bacteriële infectie, aseptische meningitis) kunnen worden voorkomen.

Primaire infectie:

Behandeling heeft altijd zin ook wanneer pas enkele dagen na het uitbreken van de lesies kan worden gestart.

Recidief:

Behandeling heeft alleen effect wanneer zeer vroeg, bij voorkeur in het prodromale stadium, wordt gestart.

Onderhoudsbehandeling:

Bij meer dan 65% van de patiënten met meer dan 4 recidieven per jaar voorkomt een onderhoudsdosering klinische recidieven in het eerste jaar. Resistentievorming is tot op heden een gering probleem, maar is waargenomen bij immuungecompromitteerde patiënten.